هوای محیط دارای 21 درصد اکسیژن، 78 درصد نیتروژن، 0.9 درصد آرگون و 0.1 درصد گازهای کمیاب است. در این میان، تولید گاز اکسیژن با خلوص بالا به عنوان یکی از مهمترین گازهای صنعتی که مصرف پزشکی و بیمارستانی قابل توجهی دارد از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اصولا دو روش رایج برای تولید اکسیژن وجود دارد. روش اول تولید به کمک سرمایش عمیق یا اصطلاحا کرایوژنیک است که این روش برای خلوص خیلی بالا و تولید اکسیژن مایع مورد استفاده قرار می گیرد. روش دوم جذب مولکولی، جذب سطحی (PSA) است که روشی کاربردی برای تولید اکسیژن در محل مصرف است. در سیستم های PSA تولید اکسیژن که مبتنی بر روش غربالگری فیزیکی هستند، با عبور هوای فشرده از بستر ماده‌ای به نام زئولیت، اجزای موجود در هوا نظیر نیتروژن تا حد زیادی جداسازی شده و نهایتا اکسیژن خالص با غلظت تقریبی 95-90% تولید می شود. در این تکنولوژی، مولکول‌های هوا توسط سطح جاذب متخلخل از هم جدا و پس از اشباع کردن سطح جاذب، روند احیاء با کاهش فشار انجام می‌شود. در دستگاه های اکسیژن سازی مبتنی بر روش PSA، دو ستون پر از زئولیت وجود دارد که یک ستون اکسیژن تولید می کند و دیگری نیتروژن جذب شده را آزاد می‌کند. به عبارت دیگر همزمان با ستون اول که در حالت جداسازی اکسیژن قرار دارد، ستون دوم در حال احیا توسط تخلیه ناگهانی و عبور اکسیژن خالص جهت خالص سازی و تخلیه نیتروژن می باشد و در بازه های زمانی مشخص، دائما ستون های جذب و احیا تغییر نقش می دهند. این مساله در شکل زیر قابل مشاهده است.